W przypadku osób, które pracują nie tylko w kraju swojego pochodzenia, istotną kwestią do rozważenia może być zagadnienie, tak zwanej rezydencji podatkowej. Przepisy każdego kraju mogą regulować ten zakres w inny sposób, do tego dochodzi jeszcze analiza i interpretacja norm międzypaństwowych i międzynarodowych. Rezydencja podatkowa wpływa bezpośrednio na rodzaj oraz wysokość zobowiązań wobec organów podatkowych danego państwa. Dlatego też przed rozpoczęciem wypełniania obowiązków podatkowych, warto poznać najważniejsze zasady rezydencji podatkowej w Polsce.
W dużym uproszczeniu można stwierdzić, że rezydentem danego państwa jest konkretna osoba fizyczna, jeżeli faktycznie zamieszkuje na terenie danego kraju. Jednak rozumienie hasła „zamieszkuje” jest w tym momencie inne, niż mogłoby wydawać się w rozumieniu potocznym (więcej w kolejnym punkcie – sposoby ustalania rezydencji podatkowej). Posiadanie lub nie miejsca zamieszkania w Polsce, wpływa na zakres obowiązków podatkowych wobec krajowej skarbówki i są to:
Nieograniczony obowiązek podatkowy;
Ograniczony obowiązek podatkowy,
gdzie przez nieograniczony obowiązek podatkowy należy rozumieć zobowiązanie podatkowe osoby fizycznej, posiadającej status polskiego rezydenta (zamieszkującej w kraju), do obliczania oraz odprowadzania podatków wobec polskich organów podatkowych w pełnej wysokości, czyli - co do wszystkich dochodów danej osoby, bez względu na to gdzie i przez kogo zostały uzyskane.
Ograniczony obowiązek podatkowy, będzie natomiast dotyczył osób fizycznych nieposiadających statusu polskiego rezydenta. Będą one zobowiązane do spełniania obowiązków podatkowych w stopniu ograniczonym. Z założenia - najczęściej do obliczania i odprowadzania podatków wyłącznie w zakresie dochodów uzyskiwanych na terenie kraju.
Tak jak wspomniano w punkcie powyżej, najbardziej kluczowym aspektem do ustalenia rezydencji podatkowej jest wskazanie, gdzie dana osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania. W tym miejscu warto zauważyć, że nie chodzi w żadnym wypadku o miejsce zameldowania z dowodu osobistego, ale o miejsce faktycznego zamieszkania. Aby je ustalić, ustawodawca wprowadził pewne kryteria, na podstawie których można zaliczyć (lub nie) daną osobę do grona polskich rezydentów.
Czas zamieszkiwania w Polsce
Przepisy wskazują, że jeżeli dana osoba fizyczna zamieszkuje w Polsce powyżej połowy roku podatkowego, czyli więcej niż 183 dni w roku, to z założenia ma miejsce zamieszkania właśnie w Polsce. Jest to kryterium dość czytelne i łatwe do zweryfikowania.
Miejsce położenia ośrodka życiowego
Jeżeli dana osoba fizyczna dużo podróżuje (np. ze względów służbowych), powyższe kryterium czasu zamieszkania może być niewystarczające do określenia jej miejsca zamieszkania. Dlatego ustawodawca wprowadził drugi sposób jego określania. Poprzez ustalenie gdzie dana osoba fizyczna posiada centrum swoich interesów – zarówno zawodowych jak i prywatnych. Przy ocenie bierze się pod uwagę działalność prywatną, społeczną, kulturalną, zawodową, polityczną, a także związki zawodowe i prywatne oraz więzi rodzinne.
Warto pamiętać, że jako potwierdzenie posiadania rezydencji podatkowej, można w Polsce uzyskać specjalny certyfikat urzędowy. Jest to jednak dokument potwierdzający jakiś stan faktyczny i prawny, a sam w sobie praw nie tworzy – jedynie potwierdzając, że dana osoba spełnia warunki i kwalifikacje do uznania za rezydenta Polskiego.
Brak komentarza, Twój może być pierwszy.
Dodaj komentarz